W listopadzie 2007 r. Rada Miejska Inowrocławia przyjęła uchwałę w sprawie ustanowienia świętej Królowej Jadwigi patronką miasta. W uzasadnieniu do uchwały napisano: Królowa Jadwiga zajmuje szczególne miejsce w świadomości mieszkańców Inowrocławia. Przebywała tu kilkakrotnie, Jej kult jest po dzień dzisiejszy bardzo silny. Już w herbie miasta nad orłem widnieje lilia nawiązująca do rodu Andegawenów, z którego wywodzi się święta królowa Jadwiga. Zaraz po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku Rada Miejska nadała głównej ulicy miasta, nazwę Królowej Jadwigi. W 1983 roku została erygowana parafia p.w. Błogosławionej Królowej Jadwigi, w której znajdują się relikwie Świętej. Od 22 kwietnia 1994 roku Królowa Jadwiga patronuje III Liceum Ogólnokształcącemu. Uczniowie tej szkoły co roku przypominają postać królowej w specjalnie przygotowanej inscenizacji z okazji Dnia Patrona.
W maju 2008 r. papież Benedykt XVI w oficjalnym dokumencie potwierdził ustanowienie Świętej Jadwigi Królowej patronką Inowrocławia. Uroczystości związane z tym wydarzeniem miały miejsce 8 listopada 2008 r. W związku z tym, że papież Jan Paweł II kanonizował błogosławioną Jadwigę Królową 8 czerwca 1997 r., za zasadne uznano ustanowienie dnia kanonizacji Dniem Partonki Miasta Inowrocławia. Od tej pory święto Patronki wpisuje się w Dni Inowrocławia.
Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej, urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 r. Po śmierci króla Ludwika, na prośbę dostojników polskich Elżbieta przeznaczyła córkę na tron polski, który Jadwiga objęła 6 października 1384. Mając zaledwie dziesięć lat została królem Polski. Półtora roku później zawarła małżeństwo z księciem litewskim Władysławem Jagiełłą, dzięki czemu Litwa przyjęła chrzest i otworzyła podwoje dla Ewangelii. Królowa Jadwiga osobiście angażowała się w chrystianizację ziem królestwa: wyposażała świątynie śląc haftowane przez siebie ornaty, troskliwie dobierała misjonarzy, służyła pomocą i wsparciem finansowym.
Słynąca w Europie z wielkiej urody, wielkości umysłu i starannego wykształcenia królowa skupiła wokół swego dworu przedstawicieli elit politycznych i intelektualnych kraju. Podejmowała teologów i prawników z Uniwersytetu Karola w Pradze, którzy mieli zorganizować wydział teologiczny w Krakowie. Zgodę na jego otwarcie dostała w 1397 r. od papieża Bonifacego IX. Poprzez swój zapis w testamencie królowa przyczyniła się do odnowienia uniwersytetu, zwanego odtąd Jagiellońskim. W testamencie zapisała na działalność Akademii swoje klejnoty i pieniądze.
Powszechnie znana też była jej działalność dobroczynna: zakładała szpitale i nie szczędziła pomocy biednym. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Królowa była przykładem harmonii modlitwy i czynu. Krzewiła pokój w swym otoczeniu i na scenie politycznej, m.in. prowadziła pertraktacje z wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego. Według legendy to właśnie w Inowrocławiu, w kościele farnym p.w. św. Mikołaja Jadwiga przepowiedziała klęskę Krzyżakom, zwiastując zwycięstwo Polaków w bitwie pod Grunwaldem: Jeszcze póki żyję, Bóg wzdraga się was ukarać za wszystkie popełnione przez was zbrodnie, jednak po mojej śmierci Bóg dłonią mego męża, króla Władysława was ukarze i będzie to cios śmiertelny. Nigdy więcej nie odrodzicie się, plemię plugawe. Przez 15 lat panowania bardzo przyczyniła się do pokojowego zjednoczenia krajów i narodów, zwłaszcza Polski, Litwy i Rusi.
Jadwiga zmarła na gorączkę połogową w 25. roku życia. Lud od początku uważał ją za świętą, wcześnie rozpoczęto więc starania o kanonizację, jednak w ciągu wieków napotykano na liczne trudności. Ostatecznie została beatyfikowana przez Jana Pawła II 8 czerwca 1979 roku, a kanonizowana dokładnie 18 lat później. Nazywana jest matką swojego ludu i Matką Narodów.
Podczas Mszy św. kanonizacyjnej Królowej Jadwigi w dniu 8 czerwca 1997 roku w Krakowie papież Jan Paweł II powiedział: Duch służby ożywiał jej społeczne zaangażowanie. Z rozmachem zagłębiała się w życie polityczne swej epoki. A przy tym ona, córka króla Węgier, potrafiła łączyć wierność chrześcijańskim zasadom z konsekwencją w bronieniu polskiej racji stanu. Podejmując wielkie dzieła na forum państwowym i międzynarodowym, niczego nie pragnęła dla siebie. Wszelkim materialnym i duchowym dobrem hojnie ubogacała swą drugą ojczyznę. Biegła w dyplomatycznym kunszcie, położyła podwaliny pod wielkość XV-wiecznej Polski. Ożywiała religijną i kulturalną współpracę między narodami, a jej wrażliwość na krzywdy społeczne wielokroć była sławiona przez poddanych. Z jasnością, która po dzień dzisiejszy oświeca całą Polskę, wiedziała, że tak siła państwa, jak siła Kościoła mają swoje źródło w starannej edukacji narodu, że droga dobrobytu państwa, jego suwerenności i uznania w świecie wiedzie przez prężne uniwersytety. To dzięki jej trosce i ofiarności został utworzony Wydział Teologiczny na Uniwersytecie Krakowskim i nastąpił wielki rozwój tej uczelni.
Z życia świętej Jadwigi można zaczerpnąć wiele wzorów. Na płaszczyźnie służby krajowi i społeczeństwu można od świętej przejąć przykład całkowitego podporządkowania życia osobistego dobru publicznemu. W dziedzinie pomocy najuboższym, chorym i nieszczęśliwym święta Jadwiga stanowi wzór troski o drugiego człowieka. W sferze intelektualnej święta zachęca do docenienia nauki, książki, kultury i sztuki.
Ku czci patronki w 2011 r. na inowrocławskim rynku ustawiono pomnik św. Królowej Jadwigi.